Wojna w Wietnamie
Wprowadzenie
I Wojna światowa; Nguyen That Thank, syn skromnego wiejskiego nauczyciela mieszka we Francji, gdzie styka się z francuskimi socjalistami. Następstwem tego są plany względem swojego własnego kraju – Wietnamu. Jedność i niepodległość!
1919 – uczestniczy w konferencji pokojowej w Wersalu broniąc interesów Indochin.
1930 – Ho (bo zmienił swoje imię i nazwisko na Ho Chi Minh co znaczy „ten, który oświeca”) zakłada Wietnamską Partię Komunistyczną. Ale naciski władz Sowietów, by nazwa nie wskazywała ruchów wyzwoleńczych, zmienia nazwę na Indochińską Partię Komunistyczną. W 1941 ujawnia jednak swoje prawdziwe pragnienia przenosząc się wraz z działaczami do Wietnamu zakładając tam Ligę na rzecz niepodległości Wietnamu, czyli Viet Minh.
1945 – Japonia zajmuje Indochiny. Ho razem z gen. Vo Nguyen Giap’em nawiązuje współpracę z amerykańskim biurem Strategicznym (OSS) przeciwko okupantowi. Po kapitulacji Japonii w 14.08.1945 roku, Ho nadal korzysta z hojnej amerykańskiej pomocy. (w tym czasie kalkulacje Ameryki były takie, iż niepodległość Wietnamu z Ho, daje jej wpływy w rejonie i niejako kontrolowanie wspieranego zakulisowo kraju).
10.1945 – Charles de Gaulle widząc nacjonalistyczne zapędy niepodległościowe w Wietnamie wysyła wojska do Sajgonu.
”Francja nie akceptuje żadnych dyskusji na temat swojej pozycji w Indochinach. Pozostaje to w zgodzie z prawem międzynarodowym i żaden kraj dotychczas nie zakwestionował tego stanu rzeczy”.[1]
Zakończeniem walk staje się podział Wietnamu wzdłuż 17 równoleżnika. HO zachowuje władzę na północy [2] (zgodził się na taki podział, gdyż porozumienie w Genewie zapewniało [3] referendum zjednoczeniowe w podzielonym kraju). Porozumienie to nie podpisało USA, a wsparcie takowe postulowały m.in Chiny i Rosja!
W Wietnamie Południowym gdzie znajdowała się większość bogactw i potencjału gospodarczego, władzę objął Ngo Dinh Diem (katolik, co było dość kontrowersyjne, gdyż 95% południa to buddyści). Ale już wyjaśniam. Diem mieszkał w USA, gdzie miał kontakty z wysoko postawionymi funkcjonariuszami administracji USA i CFR! To właśnie doradcą Diena stał się pułk. Edward Lansdale (członek CFR), szef nowo przybyłej Wojskowej Grupy Doradztwa i Wsparcia zajmujący się dopiero co utworzonej i finansowanej przez USA 234 tyś. armii o czym zwracali uwagę nawet sami amerykańscy dziennikarze. (str. 131)
Długo nie trzeba było czekać przy takim obrocie sprawy i wkrótce doszło do wojny domowej. Nacjonaliści, weterani Vietn Minhu działając pod nazwą Viet Cong San, lub po prostu Wietkong, (którego nazwę stosowało jako pierwsze Południe) zaczęli zajmować tereny południa.
Amerykanie wysłali doradców wojskowych wspierając Diema. Ale dopiero co zasiadający JFK mówił w 1954 r.: „Żadna amerykańska pomoc wojskowa w Indochionach nie zapewni zwycięstwa nad wrogiem, który jest wszędzie i równocześnie nigdzie, nad „wrogiem ludu”, który cieszy się sympatią i cichym poparciem ludu”.
Amerykańska gra
1945 – Porozumienie w Jałcie dzieli świat na strefy wpływów. USA dostaje pod swoją opiekę region Pacyfiku i Azję południowo-wschodnią. Na nieszczęście dla HO, a potem Diena pomoc Amerykanów nie miała na celu faktyczne wsparcie, ale dla własnych, czysto strategicznych planów kontroli w regionie. Słowem zdrajcy, oszuści i podżegacze. Zdziwieni? Jest to strategia USA realizowana przez CFR!
1951– CFR razem z Królewskim Instytutem Spraw Międzynarodowych powołuje grupę studyjną do sytuacji w Azji Południowo-Wschodniej finansowanej – jakby by nie było przez Fundację Rockefellera). Uznano, że w regionie powinna wspólnie działać brytyjsko-amerykańska dominacja zgodnie z ustaleniami z Jałty. Dlatego też za prezydentury Eisenhowera ludzie CFR (Bracia Dulles) wysłali doradców wojskowych do Wietnamu po klęsce Francuzów w celach przygotowania gruntu dla swoich celów. Wszyscy owi ambasadorowie byli członkami CFR! Np. Henry Cabold Lodge, czy np. Maxwell Taylor (gen, były szef połączonych sztabów).
Incydent w Zatoce Tonkińskiej
4.08.1964 – amerykański niszczyciel „Maxddox” i Turner Joy” na rozkaz Johnsona patrolując zatokę w pobliżu wybrzeży Wietnamu otrzymali wiadomość z NSA[4] o planowanym ataku wietnamskich kanonierek. Było to 3 dni po tym, jak 3 małe kutry torpedowe zaatakowały Maddox w odpowiedzi na ostrzał wybrzeża Wietnamu Północnego przez niewielkie jednostki wspólnych sił USA – Wietnam Południowy w ramach operacji OPLAN 34-A. Niszczyciele zajęły stanowiska i przez 2 godziny nawalały w jak to potem nazwano fantomowego wroga, bo żadnych szkód nic, zero. Potwierdził to dowódca floty w tym rejonie Wesley Mc Donald, którego eskadra A-4 latała nad zatoką w tym czasie. „
Johnson w odpowiedzi za ten „widmowy atak” uzyskał od Kongresu (dokładniej od Izby Reprezentantów, co nie ma oprócz Kongresu prawa decydowania o takim działaniu) zgodę na zbrojny odwet. Opierając się przy tym na: „w celu udzielenia pomocy każdemu członkowi albo państwu-sygnatariuszowi Traktatu o Wspólnej Obronie (Pakt SEATO) w obronie jego wolności” (rezolucja w sprawie incydentu w Zatoce Tonkińskiej) (str. 139) Legalna postawa prawna wojny w Wietnamie. (Więcej o tej podstępnej strategi pretekstów USA do działań zbrojnych, opisałem w artykule Operacje Fałszywej Flagi – kompedium).
Osoby pracujące w administracji Johnsona[5], o których warto szczególnie wspomnieć to:
- Robert McNamara
- McGeorge Bundy – asystent do spraw bezpieczeństwa narodowego z czasów Kennediego (inicjator Raportu z Żelaznej Góry), doradca dsp. Bezpieczeństwa narodowego Johnsona. Członek CFR
- Walt Rostow – doradca dsp. Polityki zagranicznej, członek CFR. Co ciekawe 3 razy jego nominacje odrzucono za czasów Eisenhowera gdyż nie uzyskał certyfikatu bezpieczeństwa!
- William Bundy – 1964 dyr. CFR i zastępca sekretarza stanu dsp. Dalekiego Wschodu. Główny planista wojny w Wietnamie oraz Incydentu Tonkijskiego wg tzw. „Pentagon Papers” – ścisłe tajnego raportu o Wietnamie OPLAN 34-A przekazane prasie w 1971 r. przez analityka Pentagonu Daniela Ellsberga. (str.141)
- Dean Rush – sekretarz stanu, zastępca szefa sztabu dowództwa armii sojuszniczych w Azji podczas II WS, stypendysta Rhodesa i prezes Fundacji Rockefellera.
Łącznie z 14 doradców, 12 należało do CFR chcących wojny!
1969 – prezydentem zostaje Nixon, a stanowisko doradcy dsp. Bezpieczeństwa narodowego zajmuje H. Kissinger (CFR i KT) kierując polityką USA w Wietnamie. Tak się starał, że w 1970 – USA rozszerzyła zasięg działań wojennych na Kambodżę.
Rozpoczyna się operacja „Rolling Thunder”. To własnie tutaj USA dopuściła się, i to nie pierwszy raz użycia broni chemicznej, której tragiczne w skutkach następstwa Wietnamczycy odczuwają do do dnia dzisiejszego.
Operacja podczas której używano tęczowych herbicydów nazywała się „Operation Ranch Hand” i trwała od 1961 do 1971 roku. W ciągu dziesięciu lat operacji zużyto ponad 75 milionów litrów herbicydów, spadły one nie tylko na Wietnam ale także na Laos i Kambodżę. W sumie opryskano prawie 20% zalesionych terenów Wietnamu. Jak się później okazało „Agent Orange” został skażony TCDD, jedną z najbardziej toksycznych dioksyn. Dioksyny to jedne z najbardziej toksycznych substancji uzyskanych w sposób sztuczny, dioksyn użyto także do otrucia byłego już prezydent Ukrainy, Wiktora Juszczenki. [6]
Patrz: Agent Orange. Broń chemiczna wykorzystywana przez USA w Wietnamie.
Patrz: Agent Orange czyli wojna zbiera żniwo 40 lat po jej zakończeniu!
Bilans wojny:
USA: 50 tyś zabitych i 300 tysięcy rannych
Wietnam Południowy: 250 tyś zabitych i 600 tyś rannych
Wietnam Północny: 900 tyś zabitych, 2 mln rannych!
Ripsonar
P.S. Artykuł napisany na podstawie książki „Oni rządzą światem” Jima Marrsa.
——————————————————-
[1] Viet Minh przystąpił do wojny dysponując 150 000 żołnierzy, z czego tylko 30% stanowiły regularne jednostki bojowe. Wyposażenie armii Viet Minhu było bardzo słabe – 50 dział, 650 sztuk broni automatycznej, 150 sztuk karabinów moździerzy. Po „zakupach” w Tajlandii przybyło 600 sztuk karabinów, 400 sztuk pistoletów maszynowych, 5 dział przeciwlotniczych, 200 min przeciwpiechotnych i 1000 granatów. Braki w wyposażeniu i wyszkoleniu rekompensowały natomiast wysokie morale armii, która miała przecież walczyć o niepodległość swojego państwa. Do walki z wietnamskimi partyzantami Francuzi wystawili 100 000 dobrze wyszkolony i wyekwipowany korpus. http://sciaga.pl/tekst/65072-66-i_wojna_indochinska
[2] Tamże. Bilans tej wojny to 148 000 zabitych po stronie francuskiej (Francuzi i Wietnamczycy walczący po stronie cesarskiej) i 850 000 zabitych po stronie Viet Minhu – 600 000 żołnierzy i 250 000 cywilów, jednak cel wojny został osiągnięty przez Viet Minh, a Ho Chi Minh mógł cieszyć się Victorią.
[3] Do stołu obrad w Genewie zasiedli przedstawiciele USA, Francji, Wielkiej Brytanii, ZSRR, ChRL , a także przedstawiciele Królestwa Laosu, Kambodży i przedstawiciele DRW i Republiki Wietnamu. W ciągu kilku następnych dni postanowiono, że:
- nastąpi zawieszenie broni w Wietnamie
- obywatele wietnamscy będą mogli wybrać, w której części Wietnamu chcą mieszkać
- Francja wycofa swoje siły z Indochin
- w sierpniu nastąpią całkowicie wolne wybory w Laosie i Kambodży
- Viet Minh wycofa swoje siły z Kambodży i Laosu
- Powołano SEATO, które miało stać na straży pokoju w Azji, w skład którego weszły: USA, Francja, Wielka Brytania, Nowa Zelandia, Australia, Tajlandia, Filipiny i Pakistan.
[4] Agencja Bezpieczeństwa Narodowego
[5] 1.08.1961 roku powołuje do życia DIA.
[6] Źródło: hoga.pl
